Wyporność HMS "WARRIOR" wynosiła 9137 długich ts (9284 ts) ("BLACK PRINCE": 9250 ts). Wymiary przedstawiały się następująco: długość między pionami 115,87 m (380 ft 2 in), długość całkowita 128 m (420 ft), szerokość 17,78 m (58 ft 4 in), zanurzenie przy wyporności lekkiej na dziobie 8,03 m (26 ft 4 in), natomiast na rufie 8,18 m (26 ft 10 in). Kadłub podzielony był grodziami na 92 przedziały wodoszczelne i posiadał podwójne dno pod maszynownią i kotłownią. Okręty zostały wyposażone po raz pierwszy w Royal Navy w stępki przeciwprzechyłowe, które w znaczący sposób ograniczyły przechyły. Z powodu swej długości okręty typu "WARRIOR" były dosyć ospałe i trudne w manewrowaniu, czego dowodem była kolizja HMS "WARRIOR" z HMS "ROYAL OAK" do której doszło 1868 roku. Jednak długie, smukłe kadłuby (stosunek długości do szerokości wynosił 6,5:1) dawały im znakomite właściwości manewrowe przy dużych szybkościach. Niewielki trym na dziób był spowodowany ozdobną dziobnicą o wadze 41 ts Dziobnica ta oprócz efektu zdobniczego skutecznie uniemożliwiała taranowanie innych okrętów. Przed ukończeniem okrętów dziobnicę nieco zmodyfikowano i skrócono, jednak nie uzyskano zadowalających rezultatów w zmniejszeniu trymu.

Furty działowe dla dział 68-funtowych miały początkowo szerokość 1,2 m (46 in) co zapewniało działom kąt ostrzału 52°. Po wybudowaniu okrętów zastosowano zmodyfikowany sposób zamocowania dział pozwalający na zamontowanie ich znacznie bliżej kadłuba. Pozwoliło to na zmniejszenie szerokości furt działowych bez zmniejszenia kąta ostrzału. Szerokość furt zmniejszono do 0,6 m (24 in) stosując płyty żelazne o grubości 178 mm (7 in). Powyższa modyfikacja jak również decyzja o zastosowaniu metody montażu płyt pancernych metodą na język i wpust opóźniło o rok planowaną datę oddania HMS "WARRIOR" do służby.

Projektowane uzbrojenie okrętów typu "WARRIOR" składało się z 40 gładkolufowych dział 68-funtowych SBML 95 cwt ładowanych od strony lufy. 19 dział znajdowało się po obu stronach głównego pokładu (były posadzone na drewnianych lawetach tylnoklinowych marynarki ze sztabą sterującą), natomiast na dziobie i na rufie umieszczono po jednym dziale na górnym pokładzie jako działa pościgowe (były umieszczone na obracalnych drewnianych lawetach ślizgowych).

W trakcie budowy okrętu, 25 września 1860 r. podjęto decyzję o zmianie konfiguracji uzbrojenia. Cztery działa 68-funtowe (najprawdopodobniej po dwa najbliższe dziobu i rufy) wymieniono na 4 ładowane odtylcowo działa 40-funtowe (40 pdr) RBL 32 cwt Armstronga zamontowane na górnym pokładzie. 28 lutego 1861 r. oba działa pościgowe wymieniono na ładowane odtylcowo działa 178 mm (7 in) Armstronga 110-funtowe RBL 82 cwt, również na obrotowych lawetach ślizgowych. 28 sierpnia 1861 roku nastąpiła kolejna zmiana uzbrojenia - dołożono na głównym pokładzie 8 dział 110-funtowych Armstronga w zamian za taką samą ilość dział 68-funtowych. Pozostawiono jedynie 26 dział 68-funtowych SBML 95 cwt. Działa 40-funtowe planowano zastąpić nowoprojektowanymi działami 70-funtowymi, jednak nie przeszły one testów i nigdy nie osiągnęły stadium produkcji. Obydwa typy dział ładowanych odtylcowo (110-funtowe oraz 40-funtowe) były nowymi konstrukcjami firmy Armstrong i wiązano z nimi duże nadzieje.

Po obu stronach śródokręcia na głównym pokładzie znajdowały się po 4 działa 110-funtowe. Dwa pozostałe znajdowały się na dziobie i na rufie w charakterze dział pościgowych. Działa 68-funtowe znajdowały się po obu stronach głównego pokładu. Podczas testów ogniowych we wrześniu 1861 roku wyszło jednak na jaw, że działa 110-funtowe są gorsze w zwalczaniu celów opancerzonych od dział 68-funtowych. Testy te, jak również zdarzające się eksplozje tylnej części dział 110-funtowych (np. podczas bitwy o Shimonoseki czy bombardowaniu Kagoshimy) zapobiegły planom całkowitego przezbrojenia okrętów typu "WARRIOR" w działa 110-funtowe.

Okręty początkowo przenosiły również 2 działa 20-funtowe RBL Armstronga 13 cwt i jedno 12-funtowe RBL Armstronga 8 cwt. Nie były one zamontowane na stałe, wyposażano w nie w razie potrzeby łodzie okrętowe - 2 42-stopowe i jedną pinasę 32-stopową. Dodatkowo w ładowniach znajdowało się jedno brązowe działo 6-funtowe SBML 6 cwt przeznaczone do celów szkoleniowych.

Pocisk do działa Armstronga 40-funtowego miał kaliber 121 mm (4,75 in) i ważył w przybliżeniu 18,1 kg (40 pounds). Prędkość początkowa pocisku wynosiła 350 m/s (1150 ft/s)t, natomiast zasięg wynosił 3500 m (3800 yards). Działo 40-funtowe ważyło 1625,7 kg (3584 pounds). W latach 1863-64 działa 40-funtowe zostały wymienione na cięższą ich wersję o tych samych właściwościach balistycznych. Wszystkie typy dział mogły strzelać pociskami zarówno pełnymi jak i eksplodującymi (granatami).

Oba okręty zostały przezbrojone w latach 1867-68 w kombinację dział 178 mm i 203 mm. HMS "WARRIOR" otrzymał 4 działa 203 mm i 28 dział 178 mm, natomiast HMS "BLACK PRINCE" o 4 działa 178 mm mniej. Działa 8-calowe znajdowały się na pokładzie głównym, razem z 20 działami 7-calowymi. Resztę dział znajdowało się na pokładzie górnym. Oba okręty otrzymały także po 4 ładowane odtylcowo działa 20-funtowe w charakterze dział salutacyjnych. Pocisk do działa 203 mm (8 in) ważył 79,4 kg (175 pounds), same działo ważyło 9,1 ts Prędkość początkowa pocisku wynosiła 430 m/s (1410 ft/s). Działo było zdolne przebić płytę pancerną wykonaną z żelaza o grubości 244 mm (9,6 in). Działo 178 mm (7 in) ważyło 6600 kg i strzelało pociskami o wadze 50,8 kg (112 pounds) mogącymi przebić żelazną płytę o grubości 196 mm (7,7 in).

Okręty posiadały pas pancerny wykonany z żelaza o grubości 114 mm (4,5 in), ciągnący się na długości 64,9 m (213 ft). Pancerz sięgał 4,9 m (16 ft) powyżej poziomu wody i 1,8 m (6 ft) poniżej. Składał się z płyt o wymiarach 92 cm (3 ft) na 366 cm (12 ft), łączonych ze sobą metodą na język i wpust. Metoda ta pozwalała na połączenie płyt pancerza ze sobą wzmacniając go i zwiększając jego odporność na uszkodzenia. 114 mm (4,5 in) przegrody chroniły działa na głównym pokładzie. Pancerz był podbity 457 mm (18 in) warstwą drewna tekowego, składającego się z dwóch warstw o grubości 229 mm (9 in) ułożonych wobec siebie pod kątem prostym. Warstwa drewna wzmacniała opancerzenie okrętu oraz służyła do rozproszenia fali uderzeniowej mogącej oderwać płyty żelaznego pancerza od kadłuba okrętu. Dziób oraz rufa okrętu nie były osłonięte pancerzem, co czyniło je wrażliwymi na ogień z tych kierunków. Kolejną słabością była podwyższona kruchość żelaznych płyt pancerza w niskich temperaturach.

Okręty typu "WARRIOR" zostały wyposażone w 2-cylindrową maszynę parową z tłokiem rurowym pojedynczego rozprężania zaprojektowaną i wyprodukowaną przez firmę John Penn and Sons. Cylindry miały średnicę 2,64 m (104 in), natomiast skok tłoków wynosił 1,22 m (48 in). 10 parowych kotłów kuforwych dostarczało parę o ciśnieniu roboczym 20 psi (138 kPa). Jonn Penn and Sons wygrała przetarg na dostawę maszyn o wartości 74 409 funtów, głównie ze względu na niezaprzeczalnie najlepszą jakość swoich wyrobów. Maszyna parowa o mocy 5267 ihp zapewniała HMS "WARRIOR" prędkość 14,079 węzła (HMS "BLACK PRINCE" osiągał tylko 13,6 węzła przy generowanej mocy 5772 ihp) przy wykorzystaniu wyłącznie maszyny parowej. Napędzała pojedynczą śrubę o średnicy 7,5 m (24,5 ft) zaprojektowaną przez Roberta Griffiths'a. Aby zapewnić najlepsze możliwe wykorzystanie ożaglowania śruba mogła być podnoszona z wody (wg niektórych źródeł HMS "BLACK PRINCE" nie posiadał podnoszonej śruby), a kominy mogły być opuszczane (teleskopowo), by ograniczyć opór wiatru. Jednak w praktyce kiedy wymagane było szybkie użycie maszyny parowej w celu bezpieczniejszego manewrowania, w momencie korzystania z żagli śruba pozostawała w pozycji opuszczonej obracając się samoistnie. Okręty posiadały również dwa pomocnicze silniki parowe zasilane parą z kotłów głównych. Pierwszy z nich zasilał wentylację okrętu i służył do obsługi pomp, drugi zajmował się obsługą pozostałych urządzeń, jak np. wind kotwicznych.

HMS "WARRIOR" niósł podobną ilość ożaglowania co drewniane okręty liniowe tamtych czasów, jednak jego większe rozmiary przeszkadzały w osiąganiu podobnych prędkości co tradycyjne okręty liniowe przy normalnym wietrze. Aby dorównać prędkością drewnianym żaglowcom okręt musiał wspomagać się silnikiem parowym. Jednakże żelazna budowa okrętu dawała okrętowi większą stabilność, co umożliwiało utrzymanie większej ilości żagli przy silnym wietrze. Pozwalało to przy gorszej pogodzie na dotrzymywanie tempa żaglowym liniowcom nie korzystając z silnika parowego. Jego dłuższy kadłub dawał mu możliwość lepszego wykorzystania wiatru i lepszego wykorzystywania pozycji na zawietrznej. Niższy z masztów był wykonany z drewna, natomiast pozostałe dwa były żelazne. Na kolejnych konstrukcjach również zdecydowano się na zastosowanie żagli, jednak ich efektywność stawała się coraz mniejsza z racji zwiększania rozmiarów okrętów z każdym kolejnym projektem. Komandor George Tryon, przebywając na pokładzie HMS "WARRIOR" raportował, że w próbach prędkościowych które odbyły się pod Gibraltarem w listopadzie 1862 roku wraz z HMS "BLACK PRINCE" ten pierwszy okazał się szybszy korzystając z ożaglowania. Mimo, że HMS "WARRIOR" był okrętem parowym jego wygląd pod pełnymi żaglami stawia go zdecydowanie w gronie jednych z ładniejszych okrętów epoki.

ZNANI DOWÓDCY (PRZYDZIAŁY)

ZNANI DOWÓDCY (PRZYDZIAŁY)